100 jarig bestaan

[foto: v.l.n.r. Theo Twisk, Jan Korver, Jan Blauw]

Hoe het begon, 30 jaar eerder

Jan Twisk is de vader van Theo. Hij kwam vanuit Castricum als tuinder naar Wognum en miste hier een muziekvereniging. Samen met buurman Jan Rood en met Arie Mooij richtte hij in 1922 Ons Genoegen op.

Die start was in café de Stoomboot in Wadway. De leden kwamen uit Wognum en Spanbroek. Toen de repetities later plaatsvonden in café Overboom in Wognum vertrokken de Spanbroeker muzikanten. Een opleiding voor de blazers en slagwerkers was er in die jaren niet. Je kreeg een instrument en met een paar aanwijzingen van de dirigent en na flink oefenen mocht je meespelen in de fanfare.

Theo Twisk werd lid in 1951, dat was na de heroprichting (vanwege de Tweede Wereldoorlog). Hij speelde op de kleine trom. “Dat zat in de familie. Piet en Jan speelden kleine trom en Willem grote trom. Als we in optocht door het dorp liepen speelden we altijd één mars: de Dienstmars. En wanneer we daarmee klaar waren, begonnen we weer van voren af aan." Na jaren kleine trom stapte Theo over op een blaasinstrument. "Leo Smiers was de man van de sopraansaxofoon. Toen die overleed, wilde ik dat instrument graag bespelen. Zes keer heb ik bij dirigent Morsch geoefend, steeds een kwartiertje voor de repetitie. “Zo hou je de saxofoon vast en dat zijn de grepen, probeer ’t maar”, zei hij”. Theo maakte ook een aantal jaren deel uit van het bestuur. Hij speelt nog altijd mee in het orkest, net zoals zijn zoon John en dochter Karin.

Jan Blauw begon in 1951 op bugel en stapte later over op de bastuba.

“Toen er nog geen muziekschool was, gaven we zelf les aan nieuwe leden. Zo heb ik Jan Koppes (van Sesam) nog leren blazen, zijn eerste tonen klonken bij mij in de keuken”. Ook herinnert Jan zich nog een weddenschap bij zijn deelname aan een concours in Wijk bij Duurstede; “als een van de muziekwerken stond Little Piece op de lessenaar en Jaap Overboom was overtuigd van de 1^e prijs”. Die won de weddenschap met dirigent Piet Morsch die alle ‘verplichte’ borrels voor thuiskomst al achterover had geslagen.

Piet Morsch was degene die de oprichting van een muziekschool stimuleerde. “Als je wat wilt bereiken met je fanfare moet er een muziekschool in Wognum komen,' was zijn mening." Die school wierp al snel haar vruchten af.

 “Iemand zei eens: een dorp zonder fanfare is geen dorp, maar een fanfare zonder uniform is geen fanfare." Jan hield wel van uitspraken, zo bedacht hij ook: “Een muzikant zonder dorst, is als een slager zonder worst”. Eentje die nog regelmatig over de bar gaat. Jan was jarenlang secretaris van Ons Genoegen. "We lopen nu niet meer voorop, maar we hebben jaren de kar moeten trekken. Zoveel mogelijk was hij op de repetitie, er moest heel wat gebeuren wilde hij er niet zijn." Jan Korver was het meest trouw, dat weet hij nog uit zijn periode als secretaris. Voor een voetbalwedstrijd op woensdagavond blijven de leden niet meer thuis. Dat was vroeger wel anders. Blauw: "Als een wedstrijd uitgezonden werd, was er koortsachtig overleg met de dirigent. We begonnen dan om kwart voor zeven. Iedereen moest daar bericht van hebben, dus allemaal kaartjes bij de leden in de bus: wat een werk!"

Jan Korver begon zijn muzikale loopbaan bij het jongenskoor. “Bij ome Klaas Schipper heb ik goed leren zingen, het 'do re mi fa sol' is ons toen flink ingeprent”. Jan ging (es)bastuba spelen. Hij kan zich een concours in Doetinchem nog goed herinneren. “We gingen met een bus maar het was zo koud dat de ruiten van de bus nog bevroren waren bij aankomst. Bij de fanfare heb ik Hannes Stam nog meegemaakt als dirigent, dat was na de heroprichting in 1951 totdat Piet Morsch deze taak overnam. "In het verleden was de keuze van een dirigent niet altijd een succes, het gebeurde wel dat zoveel leden hun lidmaatschap opzegden dat het bestuur op zoek moest naar een andere dirigent.

Erelid

Zondag 4 november 2001 werden de drie muzikanten tijdens het concert vanwege hun 50-jarig jubileum, benoemd tot erelid van de vereniging.